Lebiediew, który pierwszy spolimeryzował butadien w r. 1910, był głównym organizatorem tych prac aż do ostatnich czasów. ZSRR jest w dalszym ciągu jedynym państwem wydającym techniczne czasopismo poświęcone wyłącznie zagadnieniom związanym z produkcją i badaniami nad kauczukiem syntetycznym. W ZSRR również prowadzono zakrojone na szeroką skalę długofalowe doświadczenia nad uprawą roślin kauczukodajnych strefy umiarkowanej. Rząd rosyjski rozwinął swe prace w dwóch kierunkach: l. Rozpoczęto badanie nad możliwościami otrzymania butadienu z mieszaniny alkoholu oraz aldehydu octowego według metody zaproponowanej iw r. 1915 przez Ostromyslenskiego; próby te prowadzone były na skalę półtechniczną w zakładach Bogatyr pod Moskwą. 2. W r. 1915 B. W. Buizow rozpoczął pracę nad otrzymaniem butadienu z produktów ropy naftowej w laboratorium zakładów Treugolnik w Leningradzie. W r. 1930 Związek Radziecki ukończył budowę zakładów doświadczalnych (Stacja Eksperymentalna SKB) i w styczniu 1931 r. wyprodukowano pierwszą partię kauczuku syntetycznego metodą Lebiediewa. W połowie r. 1931 rozpoczęto w szybkim tempie budowę trzech zakładów, z których każdy mógł rocznie wyprodukować 10 000 ton kauczuku syntetycznego. Pracę nad budową tych fabryk ukończono w rekordowym czasie: pierwsza z nich , postawiona w Jarosławiu, rozpoczęła produkcję w lipcu, druga, postawiona w Woroneżu – w sierpniu 1932 r. W r. 1933 uruchomiono dwa dalsze -zakłady:w Jefremowie i w Kazaniu. W r. 1934 wyprodukowano metodą sodową 11 000 ton polimeru butadienu, w r. 1935 zaś ponad 20 000 ton. Drugi plan pięcioletni przewidywał produkcję 90000 ton kauczuku w końcu r. 1937. [hasła pokrewne: melbud , kinderland24 , wożonko ]
Powiązane tematy z artykułem: kinderland24 melbud wożonko